appear offlife

gecenlerde, anneannemi ne kadar ozledigimi hatirladim. aslinda hatirlamadim, olay soyle gelisti. isimsiz ve numarasi belli olmayan yerden araniyordum, actim telefonu. annneannem telefonda, beni ne kadar ozledigini soyledi, umit abi'nin de iyi oldugunu soyledi ki bu aralar sagligi biraz kotu onun, ben ise saskindim. cunku anneannem bundan 6 yil once vefat etmisti, bir anda uyandim, gercek gibi ruya idi resmen. derhal yarim xanax caktim yaninda da su ictim. biraz sakinlestim, Tr'ye dondugumde yanina ugrayacagima soz verdim, elimi yuzumu yikadim ve tekrar uyudum.

bugun, cok guzel bir resmini gordum. guluyor, elinde de raki ve su kadehleri var. ne kadar da mutlu gozukuyor bu resimde? cok da ozledim onu, kelimeler kifayetsiz, konusmak anlamsiz. eskiden her ortam oldugunda anlatirdim onu, hele biraz ictigim zaman, cenem duser, susmak bilmezdim. yillar gectikce ki dinleyenler insan, bayildilar ayni muhabetten. ben ise yavas yavas kestim anlatmayi. iyidi, desarj oluyordum, hadi gidelim ziyaretine, birkac bira da orada icelim diyordum gecenin korunde. oraya gelenler de insandi tabi bundan da baydilar, sikbogaz ediyordum belki de ne bileyim? bu sekilde seneler gecti iste. simdilerde, tek giden ben kaldim, anlatan da, dinleyen de sadece ben.

gecen zamana ayak uyduramiyorum ben, aklim gecende kaliyor, bu seferde anlik olani iskaliyorum. belki de buralara gore dizayn edilmemisim, olabilir. uzuntulerim uzun, beklentilerim fazla, haliyle hayal kirikliklarim da cok oluyor. gun gectikce uzaklasiyorum herkesden, herkes de benden. yalnizligi secsem de kimseyi rahatsiz etmesem mi acaba? dusunmuyor degilim.
"appear offlife" gibi..

19.01.10

serhan.